HİÇTEN BİR FAZLA

değdiğinde kalemim kağıdına, bozuldu sessizliği dünyanın
noktada durup dinlenir denmişti hışırtı, yılkıya çekilir
nokta öyle bir heybettir, öyle mükellef hüzün sofrası
şenliğin sonunda sicim gibi yağmur yağar, kaçışılır çoluk çocuk
kalemim kurşundur, kağıdın ipek, yanık izine bir dön
ipeğin ortasından dünyanın hali görünür de telaştır
gereksiz telaş, aptal koşuşturma, demet demet unutuş

iki kalbin ortasından geçen en kısa yolda kıvranın!
atlarınıza yem verin, sulayın, yalak başında çaldığınız lir
kurdu kuşu toplayacak başınıza, oysa dağ taş yarısı
dünyanın bir hiçtir, anlayın “hiç” kışınızda sizi koruyan gocuk
iki kalbin ortasında hüzne deyin ki: tam zamanında sön!
zifiri karanlıkta sön ki ancak böyle uzun yatılır
yanında o varmış ya da yokmuş gibi, yalın duruş

gam-ı aşkınla ahvâl ne olursa olur, öte yanın
uçurum da olsa karlı doruk da, yanın’ yanıma devir!
kapansın yol, kervan geçmez kuş uçmaz olsun, sonrası
bir kıyamet bir yangın bir korkutucu oyuk
dil mülkü viran olsun varsın, ne mesafe olsun ne yön
ne uç ne bucak, kalırsa derişik kelimeler kalır
olacağı çoluk çocuğun dilinde bir varmış bir yokmuş

(*) müzik: urfalı kani (eser)/naci yoluk (icracı), “gam-ı aşkınla”, anadolu’nun kayıp şarkıları. dün yazı demiştim ama, klavye başına oturunca başka şey çıktı!